“Ask yourself what makes you come alive, and go do that,
because what the world needs is people who have come alive.”
Howard Thurman
"De perfectionist in mij is heel lang de baas geweest. ‘Uitstekend presteren’ was mijn veilige plek. Daar hoefde ik me niet te verdedigen. Daar kon niemand aan me twijfelen."
De perfectionist in mij is heel lang de baas geweest. Ik werd geboren en zocht, net als iedereen, een plekje in het geheel. Lang verhaal kort, ‘uitstekend presteren’ werd mijn veilige plek. Daar hoefde ik me niet te verdedigen. Daar kon niemand aan me twijfelen.
Bij perfectionisme hoort hard werken en streng zijn voor jezelf. Nooit stoppen, de lat steeds hoger leggen. Er zijn in onze wereld tal van situaties waarin dat handig is. Een academische carrière. Een zakelijke carrière. Ik kreeg bewondering, complimenten, diploma’s, verdiende geld. Het werkte perfect. Tot ik naast het runnen van een jong, snelgroeiend bedrijf, samen met mijn man, ook een uitstekende moeder voor twee jonge kinderen probeerde te zijn.
Aan mijn eigen verwachtingen voldoen werd onmogelijk… te weinig tijd, te weinig energie. Ik heb mezelf geduwd, getrokken, honderd keer opgeraapt, nog harder mijn best gedaan. Tot mijn lichaam volledig aan de noodrem trok.
Ziek worden was eng, maar ook een moment van rust. Een geldig excuus om even niks te hoeven. Mijn dieptepunt kwam pas toen alles achter de rug was en de artsen me beter verklaarden. Nu was alles goed… een gezond lichaam, een liefhebbende echtgenoot, twee blije kinderen. Mijn hoofd wist dat ik dankbaar en gelukkig moest zijn, maar ik voelde het niet.
"Think less, feel more."
“Luister naar je innerlijke stem en corrigeer haar iedere keer dat ze iets onaardigs zegt. Vriendelijkheid is een superkracht."
Eén van de wijze lessen van de spirituele psycholoog, die op precies op het goede moment in mijn leven verscheen was om mijn innerlijke stem steeds te corrigeren als ze iets onaardigs zei tegen mij. Het zou wel even duren om vijfendertig jaar te herprogrammeren, maar dat ik iets kon veranderen door hard te werken klonk goed.
Langzaam begon de kritische stem stiller te worden. En in de stilte hoorde ik onverwacht een andere, lieve stem. Waarom ga je niet… even slapen, lekker eten, door het bos lopen, de Kopstand oefenen, gedichten schrijven, niksen, de tarot bestuderen, naar de maan en de sterren kijken, een taart bakken, de Keltische jaarfeesten vieren, schilderen. Mezelf toestaan te vertragen en plezier te hebben had een krachtig effect. De wereld werd weer een magische plek, waar ik ook mocht zijn.
Ik heb inmiddels opleidingen tot yoga docente gevolgd (Hatha en Yin) en leer van alles over Oosterse en Westerse (natuur)filosofie, psychologie en spiritualiteit. Een oud klaslokaal heb ik omgetoverd tot een atelier waar ik intuïtief schilder en klieder, om los te komen van denken, van hoe het hoort. Gedichten schrijven is voor mij ook een intuïtief proces, dat draait om verdwijnen in het moment en de woorden mij laten vinden.
Mijn intentie is om iedere dag te genieten van alle mooie momenten. En om te leven in vertrouwen dat alles is zoals het kan zijn. Dat geluk wil ik graag delen. Hoe dat delen er in de (verdere) toekomst uitziet, weet ik nog niet precies. Maar dat komt vanzelf. Voor nu deel ik graag mijn blogs en gedichten met je en schenk ik de opbrengst van ‘Dichterbij’ aan Microkrediet voor Moeders. Wordt vervolgd.