POETRY BY PASCALE VERONIQUE
Dichterbij
‘Dichterbij’ is de titel van mijn eerste dichtbundel. Ik wilde een jaar lang eenvoudige, pure gedichten schrijven, die de energie volgen van het ritme van de dagen, van de seizoenen in de natuur en van de fases van een mensenleven.
Om te kunnen schrijven moet ik vertragen, verstillen. De woorden vinden me als ik met langzame aandacht onderzoek wat er om me heen en binnen in mij gebeurt. Ik ontdek steeds iets nieuws. Als ik daar lang genoeg bij blijf, dan begin ik te herkennen. Wat eerst vreemd was, wordt steeds meer eigen.
Ik schrijf om mezelf en de wereld te ontmoeten, beter te begrijpen. Ik schrijf om dichterbij te zijn.
“Poetry is when an emotion has found its thought and the thought has found words."
OUDER
Het kind in mij
Plonst en spettert
In zeeën van tijd
Al zijn onze dagen
Genadeloos geteld
Ik houd haar vast
Steeds dichterbij
Ze stampt in een plas
Ben ik even vrij
Ze plukt voorzichtig
Een madelief
Pluk ik een stukje
Eeuwigheid
NOORD
Boven mij ontelbare sterren
Dansend door oneindigheid
Onder mij bevroren aarde
Stenen die miljarden jaren
Zwegen. Luisterden
Naar niets dan het zuchten
Van de oceanen
Hoe vluchtig dan
Deze ontmoeting
Dit lichaam van klei
Uitverkoren
Mens te worden
Het stille universum
Een stem te geven
Het naamloze landschap
Een intiem gezicht
AARDE
Rode druppels op de aarde
Vanaf mijn eerste schreeuw
Ons verbond, jouw belofte
Mij te dragen
Stevige grond onder mijn voeten
Tot mijn laatste zucht
Vol vertrouwen te kunnen verdwalen
Tot ik mij vind
En jij me komt halen