“Wat is falen?”, vraagt mijn zoontje van tien. Zonder na te denken zegt ik: “dat is het tegenovergestelde van slagen, dus als iets niet lukt”. Twee geschrokken ogen kijken me aan en zeggen: “dus als ik een onvoldoende haal op school, dan heb ik GEFAALD?”. En ik voel dat dat niet waar kan zijn. Ineens begrijp ik, wat ik waarschijnlijk al tig keer heb gehoord en gelezen. “Ik denk niet dat je kan falen in het leven lieverd, als je jezelf maar steeds een nieuwe kans geeft om iets te proberen”.
Het woordenboek geeft bij ‘falen’: mislukken, je doel niet bereiken. Maar wat is je doel? Als het je doel is om een voldoende te halen en je haalt een onvoldoende, dan heb je dat doel niet bereikt. Maar wat als je doel was om enorm je best te doen? En om steeds als je het niet meer zag zitten of was afgeleid, de weg weer terug te vinden naar je best doen? Dan is een onvoldoende halen niet hetzelfde als falen. Het heeft simpelweg niets met elkaar te maken. Hoe de leraar of je ouders daar dan ook over mogen denken.
Want niemand anders kan bepalen of jij gefaald hebt op basis van je prestatie, op basis van het direct zichtbare resultaat. Jouw intenties bepalen de norm. Daarom is het zo belangrijk om je intenties steeds opnieuw bewust te formuleren. Bij gebrek aan een eigen heldere norm, ben je (zonder dat je het door hebt) veel eerder geneigd om jouw gedrag en prestaties te beoordelen op basis van de norm van iemand anders.
Note to my inner perfectionist: Tegen beter innerlijk weten in blijven voldoen aan de eisen die (ik denkt dat) de wereld aan mij stelt, daar krijg ik van het universum GEEN GOED CIJFER voor. Mijn intentie is om een liefdevolle, vreugdevolle, vredige wereld te creëren, binnen mij en buiten mij. En om ook voor mezelf te juichen als het niet lukt en het dan gewoon opnieuw te proberen. Zodra je mag ‘falen’, kan je niet meer falen.